Μέ τήν δέουσαν λαμπρότητα ἑωρτάσθη ἡ Ἀναστήλωσις τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων, ἢ Ἑορτή τῆς Ὀρθοδοξίας, εἰς τήν Ἱ. Μητρόπολιν Λεμεσοῦ, ἒνθα προσεκλήθη ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βόστρων κ. Τιμόθεος εἰς συλλειτουργίαν, ὑπό τοῦ οἰκείου Ποιμενάρχου κ. Ἀθανασίου.

Οἱ δύο ἀρχιερεῖς συνεχοροστάτησαν κατά τήν ἀκολουθίαν τοῦ Ὂρθρου εἰς τόν ἱερόν Ναόν τῆς ἁγίας Νάπας, Λεμεσοῦ καί ἀκολούθως ὁ Μητροπολίτης κ. Τιμόθεος, προέστη τοῦ ἀρχιερατικοῦ συλλειτούργου, κατά τήν διάρκειαν τοῦ ὁποίου, τῇ προτροπῇ τοῦ Μητροπολίτου κ. Ἀθανασίου, ἐχειροτόνησεν εἰς Διάκονον, τόν ἀραβόφωνα θεολόγον Γεώργιον (Χάντερ) Χούρη, ἐκ Μάφρακ Ἰορδανίας, πρός τόν ὁποῖον καί ἀπηύθυνεν νουθεσίας.

Ὁ νέος Διάκονος Γεώργιος, διετέλεσεν ὑπότροφος τῆς ἐν Κύπρῳ Ἐξαρχίας τοῦ Παναγίου Τάφου, ἐπί τριετίαν, κατά τήν διάρκειαν τῆς μεταπτυχιακῆς φοιτήσεως αὐτοῦ εἰς τό Πανεπιστήμιον Νεάπολις, Πάφου.

Μετά τό πέρας τῆς θείας Λειτουργίας, παρεκάθησεν μετά τοῦ Μητροπολίτου καί ἂλλων κληρικῶν, εἰς πρόγευμα τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἐπιτροπῆς, παρατεθέν εἰς τό κτήριον τοῦ Ναοῦ καί τήν μεσημβρίαν παρεκάθησεν εἰς τό γεῦμα τῶν πατέρων, εἰς τήν τράπεζαν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.

Τό πλῆρες κείμενον τῆς ὁμιλίας τοῦ Σεβασμιωτάτου κ. Τιμοθέου, ἐκφωνηθείσης πρό τῆς χειροτονίας ἒχει ὡς ἓπεται:

«Πανιερώτατε Μητροπολῖτα Λεμεσοῦ καί πεφιλημένε ἐν Κυρίῳ Ἀδελφέ κύριε Ἀθανάσιε,

Πανοσιολογιώτατοι καί Αἰδεσιμολογιώτατοι πατέρες,

Εὐλαβές καί φιλόχριστον ἐκκλησίασμα,

Σήμερον ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τόν θρίαμβον τῆς Ὀρθοδοξίας, τήν ἀναστήλωσιν τῶν ἱερῶν Εἰκόνων, τίς ὁποῖες προσκυνοῦμε εὐλαβικά, καθώς ἡ σκέψη μας μεταφέρεται νοερῶς πρός τό πρωτότυπον καί ἀποδίδουμε τήν πρέπουσαν τιμήν εἰς τό εἰκονιζόμενον πρόσωπον, ἢ τό γεγονός, τό ὁποῖον ἀπεικονίζεται καί συνδέεται μέ τήν σωτηρίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους καί καθ’ ἑνός ἐξ ἡμῶν. Ἑορτάζομε τήν ἐπικράτησιν τῆς ὀρθῆς διδασκαλίας καί συνειδήσεως ἐνάντια στούς πολεμίους τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως, ἐνάντια εἰς τούς κάθε εἲδους νεωτεριστές καί ἀρνητές τῆς χριστιανικῆς μας Πίστεως, τήν νίκην τῆς ἀληθείας κατά τοῦ ψεύδους. Αὐτή ἡ αὐθεντική Πίστη ἐδοκιμάσθη διά μέσου τῶν αἰώνων καί μέχρι σήμερον ἀπό αἱρέσεις, λοιδορεῖται καί διώκεται, ἐπειδή οἱ ἐργαζόμενοι τά ἒργα τοῦ σκότους, ἀποστρέφονται τό φῶς, ἐλέγχονται ἀπό Αὐτόν τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ὁ ὁποῖος εἶπεν «ἐγώ φῶς εἰς τό κόσμον έλήλυθα». Τά πιστά μέλη καί οἱ ὑπηρέται τῆς Ἐκκλησίας Του, ἒχουν ἀποδεχθῆ τά λόγια Του, «εἰ ἐμέ ἐδίωξαν καί ὑμᾶς διώξουσι» καί δοκιμάζονται διαχρονικά, ἂλλοτε μέ συκοφαντίες καί προσβολές, ἂλλοτε μέ ἀπαγορεύσεις καί περιορισμούς, ἂλλοτε μέ ἀπειλές καί φυλακίσεις, ἂλλοτε μέ διωγμούς καί βασανιστήρια, ἀκόμη δέ καί μέ μαρτυρικόν θάνατον. Ὃσοι παρέμειναν εἰς τό πνεῦμα καί τόν χῶρον τῆς Ἐκκλησίας, ἀπεκόμισαν τόν ἀμαράντινον τῆς δόξης στέφανον καί ἀπολαμβάνουν πλέον τῆς τρυφῆς τοῦ Παραδείσου. Ἡ ἑορτή αὐτή ἑπομένως, δέν εἶναι ἓνας θρίαμβος μέ τήν κοσμικήν ἒννοιαν, ἀλλά μία ἐπαλήθευσις καί ἐπιβεβαίωσις τῶν λόγων τοῦ θείου Ἱδρυτοῦ Της, λέγοντος «οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν διωχθήσονται», ἀλλά «θαρσῆτε ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον».

Μέ αὐτήν τήν μυστικήν καί ὑπερκόσμια δύναμιν πορεύεται ἡ Ἐκκλησία εἰς τόν κόσμον, πρός ἐκπλήρωσιν τῆς σωτηριώδους ἀποστολῆς Της, ἒχουσα «ποιμένας καί διδασκάλους, πρός καταρτισμόν τῶν ἁγίων εἰς ἒργον διακονίας, εἰς οἰκοδομήν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ» (Ἐφεσ. 4:10-12), προκειμένου νά κηρύξοιυν τό Εὐαγγέλιον πάση τῆ κτίσει, νά μεταφέρουν τό φῶς τοῦ Χριστοῦ εἰς τά πέρατα τοῦ κόσμου. Τοῦτο πραγματοποιεῖται μέ τήν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό Ὁποῖον «πάντα χορηγεῖ.., βρύει προφητείας ἱερέας τελειοῖ, ἀγραμμμάτους σοφίαν ἐδίδαξεν, ἀλιεῖς θεολόγους ἀνέδειξεν, ὃλον συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ χάρις αὐτή ἐπιφοιτήσασα εἰς τούς ἁγίους Ἀποστόλους, ἐπιχέεται διαδοχικῶς καί ἀδιασπάστως εἰς τούς Ἐπισκόπους τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ἒχουν κύριον μέλημα τήν σωτηρίαν τῶν ψυχῶν, ἀλλά παράλληλα πρέπει νά μεριμνοῦν διά τήν αὐθεντικήν διαδοχήν αὐτῆς τῆς χάριτος εἰς τούς νέους ἱερουργούς τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ. Διά τόν λόγον αὐτόν, ἐπιλέγουν ἂνδρας ἐκλεκτούς, «μαρτυρουμένους», τούς ὁποίους χειροτονοῦν πρεσβυτέρους καί διακόνους, ὡς ἒπραττον καί οἱ Ἀπόστολοι, διά τάς χρείας τῶν ἁγίων... (Πράξ. 6:3).

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία σεμνύνεται ὃτι διατηρεῖ αὐτόν τόν ἀδιάσπαστον σύνδεσμον ἀπό τήν ἀφετηρίαν τοῦ θείου κηρύγματος ἀπό Ἰησοῦ Χριστοῦ, διά μέσου τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν πατέρων, διά τοῦτο καί εἶναι ἡ ἀληθής Κιβωτός τῆς Πίστεως καί τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως· καί αὐτό ἑορτάζει ὁ πιστός λαός της.

Σήμερον ὃμως, εἰς τόν ἱερόν αὐτόν Ναόν τῆς ἁγίας Νάπας, ἐπαυξάνεται ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό ὁποῖον κατέρχεται καί πάλιν διά τήν προκειμένην χειροτονίαν εἰς Διάκονον ἑνός νέου, τήν ὁποίαν ὣρισε πατρικῶς ὁ οἰκεῖος ποιμενάρχης καί ἐν τῇ μεμαρτυρημένῃ φιλαδελφίᾳ του, ἀνέθεσεν τήν ἱερουργίαν αὐτῆς εἰς τήν ταπεινότητά μου.

Εὐλαβέστατε Ὑποδιάκονε καί ἀγαπητόν μου τέκνον Χάντερ-Γεώργιε,

Μέσα εἰς αὐτό τό θεοΐδρυτον Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ἒλαβες ὡς βρέφος τό ἃγιον Βάπτισμα εἰς τήν γενέτειράν σου, τήν πόλιν Μάφρακ τῆς Ἰορδανίας, ἀπό ὃπου κατάγεσαι καί εἶδες τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, «τό φωτῖζον καί ἁγιάζον πάντα ἂνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον». Ἀπό τῆς παιδικῆς σου ἠλικίας ἐγαλουχήθης εἰς τήν Πίστιν τῶν ἀποστόλων, τήν πίστιν τῶν πατέρων, τήν πίστιν τῶν ὀρθοδόξων, τήν πίστιν, ἡ ὁποία τὴν οἰκουμένην ἐστήριξεν. Εἰς αὐτό συνέβαλον οἱ εὐλαβεῖς γονεῖς σου καί ἰδιαίτερα ἡ εὐσεβής μητέρα σου. Ἡ ἀγάπη σου διά τόν Λυτρωτήν τοῦ κόσμου, «Οὗ τῷ μώλωπι Αὐτοῦ πάντες ἰάθημεν» καί τήν ἁγίαν Του Ἐκκλησίαν, «ηὒξανε καί ἐκραταιοῦτο», μολονότι ἐκεῖ ὃπου ἐμεγάλωσες, μέγα μέρος τοῦ πληθυσμοῦ ἀκολουθεῖ τίς δοξασίες τοῦ Ἰσλάμ καί ἐλλοχεύουν μύριοι κίνδυνοι διά τήν νεολαίαν τῶν χριστιανῶν. Ἐν τούτοις, ὡς ὀρθόδοξος θαρραλέος νέος, ἀπερίσπαστος ἀπό ἂλλες διασκεδάσεις, εἰς τίς ὁποῖες αἰχμαλωτίζονται οἱ νέοι, ὓψωσες τό ἀνάστημά σου καί ἀφιερώθηκες μέ εὐλάβεια εἰς τήν ὑπηρεσίαν τοῦ ἐνοριακοῦ σου Ναοῦ. Ὁ ζῆλος σου ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας, ἐδυνάμωσε τήν ἐπιθυμία σου νά σπουδάσῃς τήν ἱεράν Ἐπιστήμην, διά τοῦτο καί ἐπελέγης νά φοιτήσῃς εἰς τήν Θεολογικήν Σχολήν τοῦ Μπαλαμάντ, ὃπου ὣρισεν ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ νά συναντηθοῦμε διά πρώτην φοράν. Ἐκεῖ, πλησίον διδασκάλων εὐλαβείας καί προσευχῆς, ἀπέκτησες τά πνευματικά ἐφόδια διά νά ἐντρυφᾶς εἰς τά θεῖα Λόγια, νά ἐμβαθύνῃς μέ ἐμβρίθεια εἰς τήν μελέτην τῆς θείας γνώσεως, τούς πατέρας τῆς Ἐκκλησίας καί νά προασπίζεσαι τό Ὀρθόδοξον φρόνημα, πρό πάντων δέ νά ἀκολουθῇς τήν προτροπήν τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου: «βούλει θεολόγος γενέσθαι ποτέ, καί τῆς θεότητος ἂξιος, τάς ἐντολάς φύλασσε, διά τῶν προσταγμάτων ὃδευσον» (Λόγος Κ΄12). Ὃταν ἐπέστρεψες εἰς τήν Ἰορδανίαν μετά τίς σπουδές σου, συμμετέσχες ἐνεργά εἰς τόν κύκλον τῶν κατηχητικῶν καί τῆς ὀρθοδόξου νεολαίας τῆς πόλεώς σου, ὃπου ἐγνώρισες τήν εὐλαβεστάτην ὀρθόδοξον νεάνιδα Ἀσάλαν, μετά τῆς ὁποίας συνεδέθης καί ὁ Κύριος εὐλόγησε τήν συζυγίαν σας. Καί αὐτή, ὡς ἀγαθή συμβία καί οἰκονόμος, συνεφώνησε νά εἶναι πιστή συνοδοιπόρος εἰς τήν ζωήν σου καί βοηθός εἰς τήν μελλοντικήν ἐκκλησιαστικήν σου διακονίαν.

Τό ἐνδιαφέρον σου διά τήν περαιτέρω θεολογικήν ἐξέλιξίν σου ἐξετιμήθη ὑπό τῶν φιλτάτων ἀδελφῶν, σεβασμιωτάτων ἱεραρχῶν τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, Ἀρχιεπισκόπου Πέλλης κ. Φιλουμένου, ὁ ὁποῖος σέ προέτρεψε νά συνεχίσῃς μέ τό μεταπτυχιακό πρόγραμμα θεολογίας εἰς τήν Κύπρον, καθώς καί τοῦ πνευματικοῦ πατρός τῆς οἰκογενείας σου, Ἀρχιεπισκόπου Κυριακουπόλεως κ. Χριστοφόρου, αἱ προσευχαί τῶν ὁποίων τήν ξεχωριστήν αὐτήν ἡμέραν τῆς ζωῆς σου ἀναμφίβολα σέ συνοδεύουν.

Ὀφείλω νά ὁμολογήσω ὃτι, ἡ τριετής παραμονή σου εἰς τήν ἁγιοτόκον αὐτήν Μεγαλόνησσον, παρά τῇ Ἐξαρχίᾳ τοῦ Παναγίου Τάφου, ὑπῆρξεν κατά πάντα ἂψογος καί ἡ πολιτεία σου ἀνεπίληπτος. Διεκρίθης διά τήν εὐλάβειαν καί φιλακολουθίαν σου, τήν σεμνότητα καί φιλοτιμίαν, τήν ἐργατικότητα καί τήν ὑπακοήν, χαρίσματα, τά ὁποῖα εὒχομαι ὁλόψυχα νά ἐπαυξήσῃς τοῦ Θεοῦ συνεργοῦντος.

Ταῦτα προσεμέτρησεν ὁ ἀγαπητός ἐν Κυρίῳ ἀδελφός, Πανιερώτατος Μητροπολίτης Λεμεσοῦ κ. Ἀθανάσιος, ἀνήρ θεοτίμητος καί ποιμήν ἐκλεκτός, ὃταν τοῦ ἐμπιστεύθηκες τούς προβληματισμούς σου καί ἐξέφρασες τήν ἐπιθυμίαν νά ὑπηρετήσῃς τήν Ἐκκλησίαν, ὑπό τήν πνευματικήν του καθηδήγησιν καί ἂνοιξε διάπλατα, τήν πατρικήν του ἀγκάλην καί σέ περιέβαλε μέ περισσήν ἀγάπην καί στοργήν, μολονότι δέν προέρχεσαι ἀπό τήν ἐγχώριον ποίμνην του, δείχνοντας μέ αὐτόν τόν τρόπον τό μεγαλεῖον τῆς ψυχῆς του, ὃτι πορεύεται εἰς τήν ποιμαντικήν του διακονίαν, «μηδενί διακρινόμενος». Ἀκολούθως, ὁ ἲδιος, ἐκάλυψε πολλές ἀπό τίς βιοτικές σου ἀνάγκες καί κηδόμενος ὑπέρ τοῦ ποιμνίου αὐτοῦ, διετέθη εὐμενῶς νά πραγματοποιήσῃ τούς θεοσεβεῖς στόχους σου, νά σέ ἐντάξῃ εἰς τήν χορείαν τῶν κληρικῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί συγκεκριμένως εἰς τούς κληρικούς τῆς Ἱερᾶς καί θεοσώστου Ἐπαρχίας του, μέρος τῆς ὁποίας ἀποτελοῦν καί οἱ ἀλλοεθνεῖς ὀρθόδοξοι. Μεταξύ τούτων εἶναι καί οἱ ἀραβόφωνες ὀρθόδοξοι πιστοί, πρός τούς ὁποίους ὁ οἰκεῖος ποιμενάρχης ἐπιδεικνύει ἀμέριστον ἐνδιαφέρον, ἐφ’ ὃσον «οὐκ ἒνι Ἰουδαῖος ούδέ Ἓλλην..., ἀλλά πάντες εἷς ἐσμέν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ», συναποτελοῦντες μίαν ποίμνην, μέ ἓναν Ποιμένα, τόν Χριστόν.

Γνωρίζεις, λοιπόν, ἐκ τῶν θεολογικῶν σου σπουδῶν, ὃτι τό Μυστήριον τῆς ἱερωσύνης εἰς τό ὁποῖον καλεῖσαι σήμερον, εἶναι μέγα καί ἀνεπανάληπτον καί παραμένει ἀνεξίτηλον. Διά τῆς καθόδου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό ὁποῖον ἐπικαλεῖται ὁ ἀρχιερεύς, ἐπέρχεται ἐσωτερική μεταμόρφωσις καί ἀλλοίωσις τῆς χοϊκῆς φύσεως τοῦ ἀνθρώπου, διά νά καταστῇ σκεῦος τίμιον, νά εἰσέρχεται εἰς τά ἐνδότερα τοῦ καταπετάσματος, νά δύναται νά προσεγγίζῃ τά ἃγια τῶν Ἁγίων καί νά διακονῇ εἰς τήν μετάδοσιν τῶν τιμίων Δώρων, τήν ἐπίσκεψιν τῶν ἀσθενῶν, τήν φροντίδα τῶν πτωχῶν, μερίμνας τάς ὁποίας ἒχει ἐπωμισθῆ ὑποδειγματικῶς ἡ Μητρόπολις Λεμεσοῦ. Θεία ἑπομένως ἡ κλῆσις διά τῆς ὁποίας, ὁ Διάκονος ἀξιώνεται μεγίστης τιμῆς. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρει τά ἑξῆς διά τάς ἀρετάς, μέ τάς ὁποίας πρέπει νά κοσμῆται ὁ Διάκονος· ὀφείλει νά εἶναι σεμνός, νά κρατᾶ καλά τάς μυστηριώδεις ἀληθείας τῆς πίστεως, μέ καθαράν καί ἀμόλυντον τήν συνείδησιν, δηλαδή μέ βίον ἂμεμπτον καί «μαρτυρίαν καλήν ἒχειν ἐκ τῶν ἒξωθεν (Α΄ Τιμ. 3:7-8). Ὀφείλει ἐπίσης νά εἶναι ἐγκρατής, ἐπιμελής, νά διακονῇ μέ εὐλάβειαν καί φόβον Θεοῦ, ταπείνωσιν καί ὑπακοήν τόν Ἀρχιερέα, ἢ τόν Ἱερέα κατά τήν τέλεσιν τῶν ἀκολουθιῶν, τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων, ἐξέχουσαν θέσιν μεταξύ τῶν ὁποίων κατέχει τό Μυστήριον τῆς θείας Εὐχαριστίας, κατά τήν ὁποίαν, ὁ ἂρτος καί ὁ οἶνος μετουσιώνονται εἰς Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ, μεταδιδόμενα πρός τούς πιστούς εἰς ἂφεσιν ἁμαρτιῶν καί εἰς ζωήν αἰώνιον. Τό μέγα τοῦτο διακόνημα καί προνόμιον εἶναι ξένον καί ἀπρόσιτον ἀκόμη καί διά τούς ἀγγέλους, οἱ ὁποῖοι παρίστανται φόβῳ καί τρόμῳ κατά τήν τέλεσιν τῆς θείας Λειτουργίας.

Τό ρῆμα «Διακονῶ», ἐντός τῆς Ἐκκλησίας λαμβάνει μεγαλύτερη καί οὐσιωδέστερη διάσταση· σημαίνει προσφέρω ἀφειδώλευτα, φροντίζω μέ εὐχαρίστηση τόν συνάνθρωπόν μου, ἐπιβλέπω μέ ἀγνότητα καί ἀγαθωσύνη, ἐλεῶ μέ ἀγάπη χωρίς ἀντίκρυσμα, ὃπως διδάσκεσαι ἀπό τήν ἀνιδιοτελῆ προσφοράν καί τήν ὑποδειγματικήν διακονίαν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Λεμεσοῦ, ἀπό τήν ὁποίαν καί ἐσύ προσωπικῶς ἐδέχθηκες ἀπλόχερα τίς εὐλογίες. Διά τήν ἐπιτυχίαν τῆς ἀποστολῆς τοῦ Διακόνου, ἀπαιτεῖται ἀγωνιστικόν φρόνημα καί παρρησία, δυναμισμός ψυχῆς καί θυσιαστική προσφορά, ἡ ὁποία νά μήν πηγάζει ἀπό ἐγωϊστικήν πεποίθησιν, ἀλλά ἀπό τήν χάριν τοῦ Θεοῦ, ἐφ’ ὃσον Αὐτός πρέπει νά εἶναι τό στερέωμά σου καί ἡ καταφυγή σου καί ὁ ρύστης σου. Τό ἒργον τοῦτο τῆς διακονίας γίνεται εὐχάριστον, ἐφ’ ὃσον ὃλα γίνονται ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου, ὁ Ὁποῖος εἶπεν, «ἐφ’ ὃσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε» (Ματθ. 25:40).

Ἀγαπητόν μου παιδί Χάντερ-Γεώργιε,

Οἱ καιροί πού διερχόμεθα εἶναι πονηροί. Μή ἐπαναπαύεσαι εἰς ὃσα μέχρι σήμερα ἀπέκτησες, ἀγωνιζόμενος ὑπό τήν καθοδήγησιν τῶν πνευματικῶν σου, διότι ὁ διάβολος, περιφέρεται πλησίον τῶν εὐσεβῶν ἀνθρώπων καί καιροφυλακτεῖ, ὡς λύκος ὡρυόμενος, ζητῶν τίνα καταπίῃ, νά ἀφαρπάσῃ τούς ἐκλεκτούς βλαστούς ἀπό τήν ἀγκάλη τῆς Ἐκκλησίας, μέ τόν πειρασμόν τῆς ὑπερηφανείας, τῆς ὑποκρισίας, τῆς ἀδιαφορίας καί μέ τίς ψευδαισθήσεις τῶν κοσμικῶν ἀπολαύσεων, οἱ ὁποῖες δημιουργοῦνται εἰς τήν ἐποχήν αὐτήν, προβάλλονται ὡς προοδευτικές καί δυναμώνουν μέ τήν ἀποδοχήν καί προώθησιν ὃσων δέν ἀναλογίζονται τήν μέλλουσαν ζωήν.

Ὀφείλεις νά προσέχῃς τόν ἑαυτόν σου, «νά αὐτοανακρίνεσαι», ὃπως λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος, νά στρέφῃς τό ὂμμα τῆς ψυχῆς σου εἰς τήν ἒρευναν τοῦ ἑαυτοῦ σου, ἂν ἡ ζωή σου προχωρῇ σύμφωνα μέ τήν ἐντολήν τοῦ Κυρίου». Προσεύχου καί ὁ Κύριος θά εἰσακούσῃ τήν δέησίν σου καί θά σέ ἐνισχύῃ εἰς τόν ἀγῶνα σου, ἳνα φανῇς ἀντάξιος τῶν προσδοκιῶν τῆς Ἐκκλησίας.

Ἒχεις ἢδη συνειδητοποιήσει τά μεγάλα καί θαυμαστά, τά ὁποῖα ἐποίησεν ὁ Θεός πρόσφατα εἰς τήν ζωήν σου. Μή λησμονῇς νά εὐχαριστῇς τόν Θεόν καί νά προσεύχεσαι, νά μνημονεύῃς ὃσους σέ ὡδήγησαν εἰς τόν σωτήριον δρόμον τοῦ Χριστοῦ καί νά δέεσαι δι’ αὐτούς, ὃπως πρέπει νά σκέπτεσαι καί τήν ἁγιωτάτην Ἐκκλησίαν τῶν Ἱεροσολύμων, ἐκ τῶν σπλάχνων τῆς ὁποίας προέρχεσαι, ἰδιαιτέρως δέ τήν Ὀρθόδοξον Κοινότητα τοῦ Μάφρακ, ἡ ὁποία εἶχεν ἐναποθέσει πολλές ἐλπίδες σέ σένα διά νά βοηθήσεις εἰς τήν κατά Χριστόν προαγωγήν τῶν συμπατριωτῶν σου.

Καί Ἰδού! Ἒφθασεν ἡ εὐλογημένη καί πολυπόθητος ὣρα τῆς χειροτονίας σου διά τῆς ὁποίας θά ἀνέλθῃς εἰς τόν πρῶτον βαθμόν τῆς Ἱερωσύνης καί θά ἐνταχθῇς εἰς τόν κλῆρον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας!

Ἀντιλαμβάνομαι ὃτι ἀπέβλεπες μετά πολλῆς ἀδημονίας, ἐλπίδος, ζέσεως καί περισσῆς χαρᾶς εἰς αὐτήν τήν ἱεράν στιγμήν! Ὡς ἂνθρωπος ὃμως, σάρκα φορῶν καί τόν κόσμον οἰκῶν, δυνατόν νά διακατέχεσαι ἀπό αἰσθήματα δέους καί φόβου, πρό τῆς ὑψηλῆς καί βαρυτάτης εὐθύνης, τήν ὁποίαν ἐπωμίζεσαι μέ τήν χειροτονίαν σου. Μή δειλιάσῃς. Ἡ θεία χάρις θά θεραπεύσῃ τά ἀσθενήματά σου καί θά ἀναπληρώσει τά ἐλλείποντά σου. Ἒλπισε ἐπί Κύριον καί αὐτός σε διαθρέψει πνευματικά καί θά ὁδηγήσῃ τά διαβήματά σου πρός ἐργασίαν τῶν ἐντολῶν Του, διότι ἐδόθης εἰς Αὐτόν παιδιόθεν καί δέν θά σέ ἐγκαταλείψῃ. Ἐναπόθεσαι τίς ἀγωνίες σου εἰς τά πόδια τοῦ Ἐσταυρωμένου Λυτρωτοῦ ἡμῶν, τά μύχια τῶν λογισμῶν σου εἰς τό ὠμοφόριον, ἢ τό ἐπιτραχήλιον τοῦ πνευματικοῦ σου πατρός καί ὁπλίσου μετά θάρρους εἰς τήν προκειμένην διακονίαν σου, ἒχοντας τήν ἐλπίδα σου εἰς τό ἂπειρον ἒλεος τοῦ Θεοῦ.

Οἱ περιστάσεις τῆς πανδημίας δέν ἐπέτρεψαν εἰς τούς ἀγαπημένους σου γονεῖς νά παραστοῦν κατά τήν ἱεράν αὐτήν στιγμήν τῆς ζωῆς σου, ἀλλά εἶμαι ὃμως βέβαιος ὃτι νοερῶς, αὐτοί παρίστανται προσευχόμενοι, ὃπως καί πολλοί οἰκεῖοι σου ἐν τῇ πίστει καί κατά σάρκαν. Ὃμως δέν εἶσαι μόνος! Νοιῶσε βαθειά μέσα σου τήν χάριν τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία διέρχεται ἓως τῶν μελῶν σου τάς συνθέσεις καί σέ ἐξήγαγεν εἰς ἀναψυχήν. Σέ περιβάλλει μέ τήν πνευματικήν του στοργήν καί σέ τιμᾶ μέ τήν συλλειτουργίαν ὁ πνευματικός σου πλέον πατήρ καί Μητροπολίτης σου, Πανιερώτατος κ. Ἀθανάσιος, ὁ ὁποῖος παρέσχεν ἀφειδῶς τάς εὐλογίας του, νοερῶς ἐπίσης συμπροσεύχεται ὁ θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Ἀμαθοῦντος κ. Νικόλαος, ὃπως καί οἱ νέοι κατά πνεῦμα πατέρες καί ἀδελφοί τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, μεταξύ τῶν ὁποίων, ὁ ἱερατικῶς προϊστάμενός σου εἰς τόν Ναόν αὐτόν τῆς Παναγίας, Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Ἰσαάκ, οἱ πνευματικοί ἀδελφοί σου ἀπό τήν Ἐξαρχίαν τοῦ Παναγίου Τάφου καί οἱ εὐλαβεῖς πιστοί, ἡ ἀγνή ἀγάπη τῶν ὁποίων σέ στηρίζει καί ἐπί τά πρόσσω.

Πρόσελθε λοιπόν καί κλῖνον τόν αὐχένα μετά συντετριμμένης καρδίας, παράδωσε τόν ἑαυτόν σου εἰς τό ἃγιον θέλημα Του καί προσευχήσου ὃπως καί ὃλοι μας ἳνα κατέλθῃ ἐπί σέ ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία θά σέ καταστήσῃ ἂξιον Διάκονον τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Ἀμήν.»